Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα κιόλας συνειδητοποιήσει ότι μέσα μου ήταν ένας ολόκληρος κόσμος, παγιδευμένος. Παγιδευμένος, μέσα σε ένα σώμα.

Διέξοδός του ήταν ανέκαθεν, ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι.

Γράμματα. Γράμματα ενωμένα άρχισαν να φτιάχνουν λέξεις.

Λέξεις κι άλλες λέξεις, έκαναν προτάσεις. Αυτές με τη σειρά τους,

άνοιγαν χαραμάδες στο ερμητικά κλειστό μου κέλυφος, αφήνοντας τον κόσμο μου να δει, ή καλύτερα, αφήνοντας τον έξω κόσμο να συναντήσει τον δικό μου.

Τα χέρια μου πάντα βαμμένα με μελάνι,

αιμορραγούσαν με λέξεις.

Λέξεις που ήθελα τόσο να μοιραστώ,

μα ποτέ δε θα έλεγα.

Σκέψεις, που φοβούνταν, μου έλεγαν,

μήπως δε τις καταλάβουν.

Φοβούνταν, μήπως παραμείνουν

να δίνουν πνοή στο χαρτί,

αντί στον κόσμο.

Σκέψεις, που όλοι έστω στιγμιαία κάνουμε,

εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες.

Τις ώρες εκείνες που η αλήθεια είναι ωμή

και συνάμα τολμηρή.

AM- Κι όμως, δεν ήταν τα αρχικά του ονόματος της,

ήταν τα αρχικά των σκέψεων της.